Mountainbiken kan je overal. Bijvoorbeeld aan zee (denk aan ons clubweekend in Wissant), of hier bij ons in .t Leuvense (binnenkort staat de tweede editie van de Fucking 100km van de ZoeNK weer op .t programma) . En natuurlijk ook in de .mountains. : in Dardennen bijvoorbeeld, of als ge 't liever ewa "extremer" wilt : in de Alpen :-) .
Eind 2004 werd er op de RL-lijst een oproep gelanceerd om eens met het fietske rond de Mont-Blanc te gaan bollen. Peter zou voor gids spelen, en d'er zouden maximum 5 personen meekunnen, kwestie van een "hanteerbare" groep te hebben. Dus was ik er als de kippen bij om toe te zeggen, hoewel het er zo op 't eerste zicht vreeeee zwaren toebak uitzag : 4 à 5 dagen baaiken, met in totaal ongeveer 220km en 8000 à 9000hm's ... Amai mijn botten :-/

13/08:i D-day ... Steven en Phille kruipen bij mij in de wagen, en wijle op weg naar Bourg-St-Maurice (Fr), waar we onze twee reismakkers Guido en Peter opwachten. Overnachten doen we in de jeugdherberg in Séez : prima accomodatie, vriendelijke mensen, en ruime parking voor de wagens. Die moeten we immers ergens kunnen laten staan, want al onze rommel zullen we tijdens de TMB meenemen in de rugzak.

14/08 : Hmmm, Peter is nog zo ziek als nen hond dus we stellen ons toerke met een dag uit. Peter blijft de hele dag in bed liggen, ik doe het ook rustig aan en beperk m'n activiteiten tot slapen en een middag-wandelingske langs l'Isere, dat is het rivierke dat naast de jeugdherberg passeert. Guido, Steven en Phille zijn niet te houden en kruipen eerst op hunne velo en daarna in 2 kabel-liften die hen tot ver boven Les Arcs 2000 brengen. Van daar uit vertrekt immers een permanente afdalings-piste : ideaal om terug wat Alpen-gevoel op te doen vooraleer de Witte Berg aan te vallen.

15/08 : Peter is nog verre van in orde, maar 't licht gaat toch op groen : wijle weg ... Peter heeft voor vandaag twee etappes voorzien : eentje voor de venten en eentje voor de woessies. Guido en Phille kiezen resoluut voor de venten-track, terwijl ik mezelf de woessie-rol toebedeel. Steven (rugperikelen) en Peter (meer dood dan levend) houden me gezelschap : van Séez dalen we af naar Bourg-St-Maurice, waar we de asfalt-klim richting Cormet de Roselend aanvatten. Jep, asfalt, maar wel een heel mooi klimmeke. Eerst gaat het met momenten nijdig bergop met de nodige haarspeldbochten, waarna je in een prachtige vallei terechtkomt. Hier en daar hoor je de marmotten reeds fluiten, en er verschijnt zowaar een glimlach op m'n gezicht : die piep-beestjes doen me iets :-) ... De glimlach verdwijnt even later echter even snel als hij gekomen is : de hemel was al de hele ochtend zwaar betrokken, maar nu begint het ook nog te regenen ... En ik heb nog 7km te gaan, niemand in 't zicht, geen gsm (die liet ik achter in de jeugdherberg wegens overbodig en te veel gewicht) : verdomme, nog maar amper 2u onderweg en al zeiknat. Ik overweeg om tot boven te rijden waar de anderen normaal gezien op me zitten te wachten, en dan rechtsomkeer te maken : ik heb geen zin om 4 dagen lang met natte kleren hier rond diene stoemmen berg te trekken ...
De Vallée des Glaciers laten we rechts liggen : in de verte kan ik eventjes een glimp opvangen van enkele witte toppen, blinkend in de zon, maar het duurt niet lang of de laaghangende wolken ontnemen alle zicht. Jammer, die vallei zag er nochthans prachtig uit, dat moet ik onthouden voor later ...

Even later arriveer ik aan de Refuge du Plan de la Lai, waar Peter en Steven enigszins ongerust op me zitten te wachten : "seg, waar bleefdegij, da duurde zo lang ?" ... Tja, die gasten kennen mij nog ni goed hé, in ne klim wil ekik dubbel genieten van elke kilometer, daarmee da'k er dubbel zo lang over doe tiens LOOOOOOL. Terwijl het buiten stillekesaan stopt met regenen, hangen wij binnen al onze spullen rond de kachel. We spelen een omelet met brood naar binnen, ik giet er nog een dikke halve liter soep achteraan, en rond 14u30 kunnen we weer verder, na eerst een klapke gedaan te hebben met ne Canadese motard en een Franse fietstoerist van 70 jaar jong !!!

Maar waar zitten Guido en Phille ??? Die gasten zouden hier eigenlijk al moeten zijn ... Peter en ikke besluiten rond 14u45 verder te trekken naar de Refuge du Col de la Croix du Bonhomme, onze eindbestemming voor vandaag. We moeten daar immers voor 19u30 arriveren, zoniet hebben we geen eten meer (en misschien ook geen bed meer) ...
Steven blijft nog een poosje op de andere twee wachten en rijdt zelfs een eindje verder richting Lac du Roselend, maar wanneer hij echt niemand in 't vizier krijgt en ook zijn smsjes onbeantwoord blijven, besluit hij ook de klim naar de Bonhomme aan te vatten. De anderen hebben een gps op zak, plus een gedetailleerde kaart, en bovendien heeft Guido een deel van de route al eens eerder gereden, dus zij trekken wel hun plan.

De klim naar de Col de la Croix du Bonhomme is eentje om te onthouden : eerst moet je ongeveer anderhalf uur afwisselend fietsen en duwen (in mijn geval dus ongeveer 90% duwen), waarna je de Col de la Sauce (2307m) bereikt. Van hier af is 't nog ruim 1u20 klimmen over smalle bergpaadjes en singletracks. Maar wat een prachtige track, man man man : je bevindt je boven op een zogeheten crête of bergkam, ongeveer 2m breed, met aan beide zijden steile bergflanken (soms loodrecht naar beneden, soms vergelijkbaar met een autosnelweg-talud). Peter en Steven (die ons ondertussen heeft bijgehaald) slagen er in grote stukken te fietsen. Ik ben echter niet zo'n held, zeker niet wanneer een striemende zijwind aan m'n rugzak zit te sleuren, dus na 2 wankele fiets-pogingen kies ik voor zekerheid en stap met m'n fiets aan de hand verder. Plots zien we een goeie 50m verder de berghut opdoemen uit de mist : we zijn er ...

Over 't verblijf in de berghut kan ik kort zijn : ijskoude douches (van horen zeggen, voor mij hoefde het niet persé), warme chocomelk, lekker eten, gezellig babbeltje met een Française en 2 Schotten, kleine benauwde kamer, warme donsdekens ...

En Guido en Phille ??? Awel, de "venten-track" leidde hen via Les Chapelles naar de Col de Bresson, en daar ging de track letterlijk en figuurlijk de mist in ... De precieze toedracht ken ik niet, maar er viel in elk geval nauwelijks te wandelen, laat staan fietsen : eindeloos lang (zo leek het althans) moesten ze over immens dikke rotsblokken en stenen klauteren, tot na verloop van tijd eindelijk het Lac du Roselend in zicht kwam. 3u later dan voorzien arriveerden ze aan de Refuge du Plan de la Lai, waar ze zijn blijven overnachten ... Per telefoon werd "onze hut" verwittigd dat zij 's anderendaags de klim naar de Bonhomme zouden aanvatten, zodat we dan rond de middag samen verder konden ... Het handvol steenbokken die Guido ergens op een top heeft kunnen fotograferen was een unieke belevenis, maar dit weegt nauwelijks op tegen hetgeen Guido en Phille daarboven meegemaakt hebben (lees : afgezien) ...

Cijferkes : 34km, een goeie 2000hm's, en ... geen Mt-Blanc gezien :-(

16/08 : Bergwandelaars zijn vroege vogels : wanneer wij rond 7u30 gaan ontbijten, zijn de meesten reeds gaan vliegen ... Maar het is dan ook stralend weer buiten : vannacht is de hemel opgeklaard met nachtvorst als gevolg. Het dun laagje witte rijm is echter snel verdwenen wanneer de zon hoog aan de blauwe hemel tevoorschijn komt. Man man man, wat een prachtig zicht ... We zitten op ongeveer 2450m en je kan echt ki-lo-me-ters ver zien, niet te geloven hoe mooi ... Gelukkig hebben we enkele uren de tijd om van al dit moois te genieten, we moeten immers wachten tot Guido en Phille ons bijgebeend hebben.
Rond 10u30 bereiken Guido en Phille de berghut. De ijle lucht weerhoudt hen ervan om Peter's hoofd eraf te rukken LOOOL en samen beginnen we aan de opdaling van de Bonhomme : een opdaling, dat is een afdaling die zo moeilijk is dat ze eigenlijk zo zwaar als een klim wordt :-) ... Gedurende een klein uurtje gat het afwisselend klauterend en stappend (en soms al ne keer fietsend) over rotsblokken en (te) ruwe stenige paadjes, waarna we langs een mooie vallei fietsend afdalen richting Les Contamines. Hier was een extra lusje voorzien over de col du Joly, maar o.a. door de zware etappe van gisteren kiest iedereen voor de woessie-route. Bovendien zou deze klim ons een paar uur extra kosten, wat ons in tijdnood zou brengen : vandaag moeten we immers tot in Le Tour geraken, dat is nog een eind ten noorden van Chamonix ... Maar eerst dus afdalen naar Les Contamines. Dat valt best mee, hoewel we met momenten letterlijk moeten slalommen tussen de wandelaars. Het is hier echt ongelooflijk druk, precies of die wandelaars beneden met heelder autobussen tegelijkertijd aangevoerd worden ... Nu ja, de TMB / GR5 is dan ook een héél bekende wandelroute ... Bij wandelaars tenminste. Phille zou pas op de vierde dag tot de "ontdekking" komen dat we eigenlijk een WANDEL-route aan 't volgen zijn LOOOOOL ...

Eventjes voorbij Les Contamines wacht ons de volgende klim : de Col de Voza. Eerst loeihard omhoog over asfalt, 15% en meer, nadien wat geleidelijkere stukken offroad met hier en daar toch nog een killer-stukske d'erin, om te eindigen met ... Juist : keihard omhoog, offroad. Ik denk dat ik van de 8km lange klim ongeveer 2/3 gestapt heb. Beestig bergske, jawatte ... Wanneer we bijna boven zijn, passeren we een spoorweg. WTF ? Een spoorweg, hierboven ? Jep : blijkbaar is er een spoorlijn van St-Gervais tot boven op de col, maar zo'n woessies zijn we nu ook weer niet dat we die zouden willen pakken hé, of toch ? Hoe dan ook : iedereen ziet serieus af tijdens de laatste 100hm's na de spoorweg. Een goeie 150hm's onder de top is het echter plots gedaan met klimmen : via een brede gravelpiste suizen we naar Les Houches. Het is ondertussen al vrij laat, en we laten de offroad-tracks dan ook links liggen : via de baan gaat het in gestrekte draf naar Chamonix, Argentière, en Le Tour. In totaal een kleine 20km vals plat bergop (soms zelfs redelijk serieus "vals" LOL) en er worden dan ook een paar ferme klopkes uitgedeeld, o.a. Peter en ikke hebben het ferm vlaggen. Maar wanneer we aan de gîte arriveren, is al het leed snel vergeten : de spaghetti staat al te dampen op tafel wanneer we binnenkomen, en de halve liters bier zijn koel en lekker. De gîte-verantwoordelijke kan dan ook zijn ogen niet geloven wanneer we met ons allen in no time een dubbele portie pasta binnenwerken, gevolgd door appelmoes-uit-blik (tja, fruit is fruit zullen we maar denken), kaas, en koffie. De rest van de avond : verkrampte benen, lekkere warme douches, een bar die al om 21u30 gesloten is (véél te vroeg natuurlijk), rondvliegende anti-snurk-kussens, stapelbedden waar ge ni in of uit geraakt, en nachtelijke verhuis-manoeuvres door ondergetekende.

Cijferkes : 54km, een goeie 1500hm's plus 900hm's extra voor Guido en Phille, en ... geen Mt-Blanc gezien :-(

17/08 : Na een technische workshop (2 van de 5 fietskes kunnen een "interventie" gebruiken) worden de velo's in de kabellift gegooid, en 5 minuutjes later staan we een kleine 500hm's hoger, vlakbij de Col des Posettes. Oorspronkelijk stond de Col de Balme op 't programma, maar de vermoeidheid doet ons voor diens kleinere broertje kiezen ... Na de kabellift gaat het nog eventjes op de fiets omhoog, waarna we via een brede piste Zwitserland binnenduikelen. De Col de la Forclaz (asfalt) rolt op een mum van tijd onder de wielen door, waarna we ons tegoed doen aan een welverdiende pasta of pizza. De service is voortreffelijk, het afrekenen verloopt echter minder vlot, hoewel een paar vriendelijke, beleefde woorden ook in Zwitserland de zaken heel wat vlotter doen lopen. Soit, een incident later (en wat mensenkennis rijker) kunnen we op pad richting Alpage de Bovine.

Peter had ons gewaarschuwd : ik weet niet wat we mogen verwachten van deze klim. Dene ene zegt dat er niks te rijden is, den andere zegt dat het meevalt ... Awel, dienen tweede was in elk geval nen dikke leugenaar LOOOOL : 'k geloof dat we een kleine 3u gestoempt hebben (dik 90% te voet) tot we boven waren ... En den bergaf ging al ni veel beter : boven op de bergflank (ne col was het niet want we zijn niet "over" een bergtop getrokken, wel "erlangs") kon je de eerste paar kilometers rijden, maar nadien was 't weer "portage" van de allerzwaarste soort : gedurende ruim anderhalf uur klefferen en klauteren over rotsen en stenen, nergens maar dan ook nergens had je meer dan 5 berijdbare meters na mekaar ... Ook eentje om te onthouden dus, voor wanneer ik nog ne keer ZONDER velo naar hier kom LOOOOOL. En ik denk dat die Italianen en Tsjechen die we onderweg tegenkwamen (ook met de MTB, maar in de andere richting) er net hetzelfde over dachten :-) ...

Afin, na een eindeloos lijkende opdaling bereiken we een breed pad, en de fietskes kunnen terug aan 't werk gezet worden. In sneltreinvaart bereiken we de Gorges du Durnand, waar we een paar honderd hm's asfalt-klimmen naar Champex. De slingerende afdaling naar Som-la-Proz is eentje om van te smullen : volle gaaaaas naar beneden, bijtrappen tot je benen niet meer kunnen volgen, en vlak voor de haarspeldbochten alles toesmijten, bocht in, en terug op gang trekken. OK, 't is dan wel geen offroad, maar dees is toch ook ne keer plezant zenne :-)

Vanaf Som-la-Proz gaat het weer geleidelijk bergop naar La Fouly : een kleine 11km voor 600hm's, perfect om uit te bollen ... Of stillekes dood te gaan. Ge moogt ne keer raden wat het bij mij was ... Afin, toch weer min of meer een dagske TMB overleefd, morgen d'er nog ne keer een lap op (proberen te) geven en dan is 't in de sjakos ... Oh ja, voor ik het vergeet, een korte samenvatting van de avond in pension Les Girolles : halve liter lekker koel bier, zeer lekker eten, oeverloos lullen, nog een half literke bier, dubbele portie ijscrème (merci Phille), straffe koffie, doucheke pakken, bijna door 't stapelbed zakken en vervolgens beslissen om gewoon de matras op grond te gooien en daar te slapen, en donsdekens van amper 1m40 lang : dat wordt dus deze nacht kiezen tussen koude voeten of ne koude neus ...

Cijferkes : 49km, een goeie 2100hm's, en nog steeds geen Mt-Blanc gezien (hoewel je vanaf 't meer van Champex naar 't schijnt wél uitzicht had op de top, maar dat heb ik pas 24u later vernomen) ...

18/08 : Oei oei oei, die wandeltocht van gisteren heeft precies z'n sporen nagelaten ... Ik voel het al bij het opstaan : m'n knieën zijn zo stram als 't maar kan zijn. Afin, 't is vandaag de laatste dag, dus nog efkes afzien en dan hebben we 't geflikt :-)
Ontbijten is alvast NIET afzien : bokes met lekkere boter en choco, cornflakes, straffe koffie, lekkere kaas, en liters fruitsap : hiervoor kom ik graag uit m'n bed. De rit van (minstens) 74km die vandaag op 't programma staat daarentegen spreekt me minder aan, zeker met het niet zo schitterende weer : ewa bewolking, een stevige frisse wind op kop, en in de loop van de namiddag regen. Dat wordt m.a.w. koersen om voor de nattigheid binnen te zijn, en dat met twee +2500m-cols op 't programma : hmmmmmmm ...

We vertrekken richting Grand Col Ferret, de eerste 2500'er van vandaag. Het begint rustig over dezelfde asfaltbaan als gisteren, maar na een paar kilometer zitten we aan 't einde van de vallei en gaat het offroad verder, hier en daar met een stevige knik erin. De anderen zijn (weeral) uit het zicht verdwenen, maar ik probeer toch het tempo niet te ver te laten zakken : ik heb immers geen zin om vanmiddag in de regen terecht te komen. En kijk : een eindje verder staan Phille en Steven me op te wachten, en samen arriveren we aan La Peule, een hut waar de tijd is blijven stilstaan (hé Guido ;-)). Efkes een squeezy achter de kiezen, en wij verder, dit keer over een smal wandelpad. Het pad is in normale omstandigheden vrij goed berijdbaar, maar door de vermoeidheid van de voorbije dagen slaag ik er niet in om veel te fietsen : het kost me meer tijd en moeite om op en af de fiets te kruipen, gewoon verder strompelen naast de fiets gaat nog het snelste.

Maar niet snel genoeg : de top is nog niet in zicht wanneer de gure koude wind ons bedelft onder een mistig wolkendeken. We zien nog amper 100m ver, gelukkig heb ik m'n gps-toestelletje bij en weet ik perfect hoe ver het nog is tot de top. De laatste kilometers kruipen tergend langzaam voorbij, maar uiteindelijk staan we toch op de top van de Grand Col Ferret, gezien de weersomstandigheden waarschijnlijk de laatste 2000'er van deze TMB. Over het uitzicht valt niet veel te zeggen : gras, stenen, en mist. De koude wind slaat over de top heen, en we dalen terug een beetje af (van waar we gekomen zijn), kwestie van wat bescherming te hebben terwijl we onze windstopper aantrekken ... Guido geeft met een luide Gorilla-kreet te kennen dat hij er klaar voor is, en één voor één kruipen we over de bergkam, die tevens de grens tussen Zwitserland en Italië vormt.

De afdaling is eentje om van te snoepen : kronkelende singletracks, soms vrij vlak en op andere momenten behoorlijk steil, soms vlot berijdbaar en op andere momenten zo technisch zodat iedereen van de fiets moet. Maar dit is eerder uitzonderlijk : mits wat durf en techniek is bijna alles te fietsen ...

Halfweg de afdaling passeren we één of andere berghut, en van daar af gaat het via brede gravelwegen en asfaltwegen snel bergaf doorheen de Val Ferret, richting Entrèves en Courmayeur. Tussendoor stoppen we eventjes voor een snelle pasta-hap, t.t.z. Peter probeert de Italiaanse ober uit te leggen dat het rap mag gaan maar 'k geloof dat die mens d'er ni veel van begrepen heeft :-) ... Tijdens het eten (onder een luifel) krijgen we eventjes een regenbui te verwerken, maar wanneer we een tijdje later weer de fiets opspringen, doet de zon al terug verwoede pogingen om door het wolkendek te dringen.

In de verte ziet de hemel er nogal dreigend uit, dus we beslissen om de Val Veny en de Col de la Seigne rechts te laten liggen, en via Pré-St-Didier en La Thuile begeven we ons naar de Col du Petit St-Bernard. Wanneer we aan de 23km lange klim beginnen, klaart de hemel op : de zon is weer van de partij, en regenjasjes, windstoppers en armstukken kunnen terug in de rugzak. De hartslagmeter wordt nauwlettend in de gaten gehouden, en aan een constant ritme klimmen we richting de Italiaans-Franse grens. 't Zijn de allerlaatste bergop-kilometers van de reis, maar ze doen verdekke zeer zenne, en niet alleen aan de beentjes : mijn zitvlak protesteert zeer hevig tegen het zware labeur, en ik moet dan ook heel regelmatig van de fiets voor een pauze, zodat ik toch heelhuids (zeer letterlijk te nemen) de top van de col bereik.
De klim verloopt zeer gelijkmatig, en na een paar uurtjes zitten de laatste 1100hm's erop : it's all downhill from here, ruim 30km ... Maar eerst een pint bier en een stuk pizza, want dat heb ik nu wel verdiend.

Net wanneer we aan de afdaling willen beginnen, begint het vrij stevig te regenen. We zijn gelukkig al stevig ingeduffeld tegen de koude, dus dit kan ons niet echt deren : de fiets op, en gaaaaaaaasss !!! Na een kilometer of twee zijn we de regenbui al voorbijgestoken (terug droog wegdek), dus de snelheid kan nog een beetje de hoogte in, en het duurt dan ook niet echt lang eer we eerst La Rosière en daarna Séez bereiken. Nog even een paar kilometertjes bergaf tot aan de jeugdherberg, en ... FIN : de TMB zit erop. De jongedame aan de receptie roept ons uit tot helden voor één dag LOOOL, maar zelf voel ik me vooral moe ... Een lekker warme douche doet echter wonderen, en een paar uurtjes later zitten we met z'n allen in Bourg-St-Maurice, waar we onszelf trakteren op welverdiende pizza's en pinten bier.

Cijferkes : 84km, een goeie 2100hm's, en ... Weette, ik heb nu 4 dagen rond diene zogezegde Mt-Blanc getoerd hé, en ik heb diene ni ene keer gezien. Volgens mij is dat gewoon dikken bullshit : dienen berg besta ni. Dat is waarschijnlijk een uitvinding van één of andere zatte Zwitser die ne keer te lang in 't café is blijven plakken, en een goei uitvlucht nodig had voor thuis : sorry sjoeke da'k zo laat ben, maar ik ben efkes nen berg gaan beklimmen ... Welke berg ??? Euh ... (kijkt naar de keukentafel waarop nog ewa bloem ligt, zijn madam was namelijk brood aan 't bakken en bedreigt hem nu met den deegrol) ... Awel, de Mont-Blanc : ne hogen berg hier zjust achter den hoek, zo wit als die bloem hier op tafel ... Maar ge kunt 'm nu ni zien, hij zit in de wolken ... Bullshit zeg ik u !!!

Thierry